Türkiye’nin sosyal, siyasal, iktisadi ve dini alanlarında muazzam bir alt-üst olma hali yaşanırken toplumun önemli bir çoğunluğunun durumun ciddiyetinin farkında olmaması, düşünen, akleden insanlar için ızdırabı katmerleştirmektedir.

 

Konuşurken adaleti , hukuku savunan ama hemen burnunun dibinde işlenen hukuksuzluğu görmeyecek, işitmeyecek derecede gözlerini ve kulaklarını kapatmış, kendi aile bireylerinin eriştiği zenginliği, mevki ve makamı sosyal medya mecralarında boy boy paylaşırken milyonlarca insanın haksızca asgari hayat şartlarından mahrum bırakıldığını düşünmeyecek, akletmeyecek kadar gerçeklikten kopmuş, Kur’an’ın “gözleri var görmüyorlar, kulakları var işitmiyorlar” hitabına muhatap olmuş, iktidara yakın durarak ele geçirdiği sosyal ve ekonomik imkanları kendi şahsi başarıları olarak görecek kadar da izan ve vicdandan uzağa düşmüş insanları sıklıkla görmek mümkün. Bunun için de hiç utanç duymuyorlar. Biraz etrafına bakıp, kendi mahallesinin dışındaki insanların neler yaşadığına odaklansa, biraz kıyas, empati yapsa çok rahat görebileceği gerçekliği görmemek, işitmemek için gözlerini ve kulaklarını kapatıyor bu kişiler. Halbuki bir cesaret ahlakı gösterse ve vicdanının sesine kulak verse, iktidara muhalif binlerce insanın hak ve hukukunun nasıl gasp edilip iktidar yandaşlarına ikram edildiğini görecek. İktidara yakın durmasa, muhalif olsa ve bundan dolayı makbul vatandaş sayılmasaydılar bugün kavuştukları nimetlere erişebilirler miydi? Kendilerinin veya başkalarının tavassutu olmadan kendilerine ve yakınlarına bu imkanlar, makamlar sunulur muydu?

 

Halbuki adil ve erdemli olmak bir başkasının nefsini kendi nefsine tercih etmekle başlar. Kendi kavuştuğu imkanlara kendisi dışındaki insanların kavuşup, kavuşmadığına bakar. Eğer ortada ciddi bir haksızlık, hukuksuzluk görüyorsa cesaret ahlakı gereği itiraz eder ve kendi hakkından feragat eder. İnsanlık ve İslamlık anlayışı da bunu gerektirir.

 

Bu Ramazan vesilesiyle bu zaviyeden bir bakabilsek!